Σιδεράκια, ντεκαπάζ, μπούλινγκ και “ύποπτους” επιδέσμους. Και τι έγινε;

 Στο σχολείο ακόμη τον κοροϊδεύουν, είτε για το μόνιμα ντροπαλό, λόγω στραβών δοντιών χαμόγελό του, είτε για το νέο look μ’ ένα κατάξανθο μαλλί που θα ταίριαζε περισσότερο σε ροκ σταρ, παρά σε ποδοσφαιριστή.

 Εκείνος όμως κλείνει τα αφτιά του και με τον μοναδικό τρόπο που ο Θεός τον προίκισε συνέχισε, στα δύσκολα να παίρνει από το χεράκι τους «Blaugrana» με αποκλειστικό στόχο, την ερχόμενη Τρίτη στο Μιλάνο και το «Τζουζέππε Μεάτσα», στην αποκαλούμενη δηλαδή «La Scala» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου να πραγματοποιήσει εκείνη την τέλεια παράσταση που θα οδηγήσει την ομάδα του στον τελικό του Champions League, στο Μόναχο.   

 Το φαινόμενο Λαμίν Γιαμάλ δεν είναι πλέον ένας τρόπος του λέγειν, αλλά μία επιβεβαιωμένη πραγματικότητα: και όχι μόνο της ισπανικής, αλλά και γενικότερα της παγκόσμιας μπάλας. Μέχρι και ο προπονητής της Ίντερ, Σιμόνε Ιντσάγκι του έβγαλε το καπέλο υπογραμμίζοντας, αφενός «ότι τέτοιο ποδοσφαιριστή είχα να δω τουλάχιστον μία δεκαετία». Και αφετέρου πως «αυτά τα φαινόμενα, συνήθως γεννιούνται μία φορά κάθε 50 χρόνια».

 Εντελώς διαφορετική, έως ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη ή ύποπτη ακόμη και για ντόπινγκ είναι η θέση του Κροάτη, Νίκο Μίχιτς που μέχρι πέρυσι και για μία 7ετία είχε διατελέσει επικεφαλής του ιατρικού τιμ της Ρεάλ Μαδρίτης. «Εάν παρατηρήσετε, τόσο ο Γιαμάλ, όσο όμως και οι Ραφίνια, Λεβαντόφσκι, Γκάβι και Ντε Γιόνγκ αγωνίζονται μονίμως με καλυμμένους καρπούς από λευκούς ή μπλε επιδέσμους. Όλοι οι γιατροί γνωρίζουμε ότι εάν θέλεις να φτάσεις γρηγορότερα στη φλέβα, δεν υπάρχει ταχύτερη οδός από τα χέρια. Και αν τυχόν μου πούνε ότι πρόκειται απλά για μία νέα «μόδα», θα τους ανταπαντήσω, γιατί τότε τους φορούν μόνο στο πρώτο ημίχρονο και όχι και στο δεύτερο;».

 Ανεξάρτητα από το ιερό δικαίωμα του Μίχιτς να πιστεύει ό,τι ακριβώς θελήσει, στα μάτια των εκατομμυρίων τηλεθεατών που παρακολούθησαν το εκρηκτικό 3-3 ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και την Ίντερ θα μείνει η εικόνα ενός 17χρονου, αναμφισβήτητα του κορυφαίου της ηλικίας του ποδοσφαιριστή, αυτή τη στιγμή στον πλανήτη να κάνει ό,τι θέλει με μία μπάλα στα πόδια. Κυρίως να σέρνει από το χέρι την ομάδα του στα δύσκολα, όταν δηλαδή η Μπαρτσελόνα έχανε 0-2 οδηγώντας την σταδιακά, με γκολ, ασίστ, αλλά και δύο οριζόντια δοκάρια στην απόλυτη ομαλότητα και ισορροπία.

 Στα μάτια του κόσμου θα μείνει η ωριμότητα με την οποία ένας 17χρονος διαβάζει τις καταστάσεις ή ξέρει να παίζει λες και διαθέτει την πείρα ενός «βετεράνου». Και ας έγινε, σε ηλικία μόλις 17 ετών και 292 ημερών, ο νεότερος παίκτης που σκοράρει σε ημιτελικό Champions League μετά τον Γάλλο, Εμπαμπέ σε ηλικία 18 ετών και 140 ημερών, σ’ ένα Μονακό- Γιουβέντους του 2017. Για τον Γιαμάλ, το 3-3 με την Ίντερ ήταν μόλις το 100ο του παιχνίδι με τη φανέλα των «Blaugrana», μετά τη μία συμμετοχή τη σεζόν ’22-’23, τις πενήντα του ’23-’24 και τις 49 του ’24-’25.

 Σε αντίθεση όμως με άλλες εμφανίσεις εκείνη του «Μονζουϊκ» θα μείνει στην Ιστορία ως η καλύτερη απόδειξη του γεγονότος πως βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα νέο φαινόμενο, ένα κράμα ανάμεσα στους εικονικούς Μέσι και Ροναλντίνιο, δύο επίσης από τα μεγαλύτερα ινδάλματα που πέρασαν ποτέ από το «Καμπ Νου». Και ας φοράει σιδεράκια, ας έκανε ντεκαπάζ ή ας καλύπτει, για ένα ημίχρονο τους καρπούς του με «ύποπτους» επιδέσμους.