“Ονομάζομαι Τόνι και είμαι αλκοολικός”

 Η ζωή του 58χρονου σήμερα «Mister Arsenal» θα μπορούσε να συνοψίζεται με δύο συγκεκριμένες ιστορικές του φράσεις που συμπεριλαμβάνονται και στην αυτοβιογραφία του «Οφσάιντ: η ζωή μου με το αλκοόλ». Η πρώτη είναι «έπινα για να γιορτάζω τις νίκες. Έπινα για να ξεχάσω τις ήττες και γενικώς, έπινα πάντα». Και η δεύτερη «χρειάστηκα πολλά μπουκάλια για να νικήσω τον αλκοολισμό». Και τα κατάφερε.

 Από τους καλύτερους Άγγλους αμυντικούς όλων των εποχών, ο Άνταμς την ώρα του αγώνα μεταμορφωνόταν σ’ έναν γίγαντα- μαχητή, που προστάτευε με νύχια και με δόντια τον θησαυρό της περιοχής του και μετά το 90λεπτο ξανά βυθιζόταν σε μία καταθλιπτική μοναχικότητα, σε μία μόνιμη μάχη με τον εαυτό του την οποία είχε την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε να νικήσει μ’ ένα ποτήρι μπίρας. Μετά μ’ ένα δεύτερο, μ’ ένα τρίτο. Μετά με ατελείωτα λίτρα μπίρας που συχνά, πυκνά τον ανάγκαζαν, είτε στην προπόνηση, είτε σ’ επίσημο αγώνα να παίζει μεθυσμένος ή υπό την επήρεια ενός δυνατού hangover.

 Αυτό  συνεχίστηκε από το ’83, όταν πρωτοπήγε στην Άρσεναλ, έως και την 5η απογευματινή της Παρασκευής 16 Αυγούστου του 1996. Ώρα, ημερομηνία, μήνα και χρονιά που θα παραμείνουν για πάντα αποτυπωμένα στη μνήμη του γιατί εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή, τουλάχιστον επίσημα ο υπόλοιπος κόσμος μάθαινε για την εξάρτηση και το προσωπικό του δράμα.

 Μέχρι τότε, άπαντες τον θεωρούσαν έναν ανίκητο ήρωα. Μόνο όμως τη στιγμή που βρήκε το θάρρος και τη δύναμη να χτυπήσει το κουδούνι των «Ανώνυμων Αλκοολικών» ο κόσμος συνειδητοποίησε το πόσο εύθραυστος ήταν και το πόση ανάγκη είχε για πραγματική βοήθεια. Και όταν είσαι ο Τόνι Άνταμς, αρχηγός της Άρσεναλ και βασικός αμυντικός της εθνικής Αγγλίας χρειάζεται διπλή, ψυχική δύναμη για να διηγηθείς το πρόβλημά σου και να βγάλεις την αληθινή σου μάσκα χωρίς καμία ντροπή.

 Όπως εξηγεί και στην αυτοβιογραφία του, η διαδρομή του στο τούνελ, μέχρι να ξαναδεί το φως της ζωής δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά γεμάτη από εμπόδια, άγχη και στερητικές κρίσεις. Μία ωμή περιγραφή της κάθε λεπτομέρειας, ακριβώς γι αυτό τον λόγο ισχυρή γιατί οι πραγματικοί κινητήρες της συγγραφής δεν είναι άλλοι από την αμεσότητα και την ειλικρίνεια.

 Βρισκόμαστε στο ’96, αλλά τον πραγματικό του πυθμένα ο Άνταμς τον είχε ήδη ακουμπήσει έξι χρόνια νωρίτερα εξ’ αιτίας της μεγάλης απογοήτευσης για τη μη κλήση του στο Μουντιάλ του ’90. Κλείστηκε σε μία παμπ, ήπιε σαν σφουγγάρι από το πρωί μέχρι τα μεσάνυκτα, μετά πήρε το αυτοκίνητό του και καρφώθηκε σε δέντρο. Άφωνοι και άναυδοι, οι αστυνομικοί που τον υπέβαλλαν σε αλκοτέστ βρήκαν στο αίμα του 137ml αλκοόλ, όταν το επιτρεπόμενο όριο ήταν 34, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο τμήμα, του αφαίρεσαν το δίπλωμα και τον άφησαν ελεύθερο μέχρι να δικαστεί.

 Αναπόφευκτα, τον Δεκέμβριο η Southend Crown Court τον καταδίκασε σε 9 μήνες σκληρής φυλάκισης, χωρίς κανένα απολύτως προνόμιο. Επί 23 ώρες την ημέρα ο Τόνι Άνταμς ήταν ο κρατούμενος «LE1561» σε μία τρύπα 2Χ2, ένα ράντζο και μία λεκάνη για να μαζεύει τις ακαθαρσίες του. «Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά κυρίως φοβόμουν μην με μαχαιρώσει κάποιος από τους χούλιγκαν της Τόττεναμ…».

 Ευτυχώς για τον ίδιο και λόγω καλής διαγωγής, οι 9 μήνες έγιναν δυόμιση, τον Φεβρουάριο αποφυλακίστηκε και λίγες μέρες αργότερα, στο τότε «Χάιμπουρι»  επέστρεψε στη φυσική του θέση, στο κέντρο της άμυνας της Άρσεναλ με την οποία την Άνοιξη της ίδιας χρονιάς θα κατακτούσε το 2ο από τα συνολικά τέσσερα πρωταθλήματα με τους «Gunners», μαζί επίσης με 3 Κύπελλα, 2 Λιγκ- Καπ, 2 Τσάριτι Σιλντς, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων.

 Στην καριέρα του αγωνίστηκε μόνο στην Άρσεναλ, από το ’83 έως το 2002, σε 672 παιχνίδια με 49 γκολ, από τα οποία το ένα, εναντίον της Σέφιλντ Ουέντσντεϊ είχε πετύχει, κατά την ομολογία του ιδίου, εντελώς μεθυσμένος αναδεικνυόμενος, στο τέλος του αγώνα και ως Mvp. Ενώ αγωνίστηκε και στην εθνική Αγγλίας από το ’87 έως το 2000, 66 φορές πετυχαίνοντας 5 γκολ. Είναι μόλις ο 6ος Βρετανός ποδοσφαιριστής στον οποίο φιλοτέχνησαν άγαλμα έξω από γήπεδο, μετά τους Στάνλεϊ Μάθιους, Τζορτζ Μπεστ, Ντένις Λόου, Μπόμπι Τσάρλτον και Μπόμπι Μουρ.  

 Όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ίδρυσε την Sporting Chance Clinic, μία εξειδικευμένη κλινική απεξάρτησης διαφόρων ουσιών, αλλά και τζόγου. Παράλληλα προσπάθησε να γίνει και προπονητής, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία σε Ουίκομπ, Πόρτσμουθ, Γκαμπάλα, στο Αζερμπαϊτζάν και στην ισπανική Γρανάδα όπου αποχαιρέτησε με 7 ήττες σε 7 παιχνίδια.

 Έχει αποκτήσει πέντε παιδιά, δύο με την πρώτη του σύζυγο Τζέιν, την οποία είχε γνωρίσει (που αλλού;), σε παμπ και τρία με την Πόπι Τίτσερ που, ειρωνεία της τύχης (…άμα σε θέλει…) είναι η 5ης γενιάς δισέγγονη του ιδρυτή του ομώνυμου ουίσκι William Teacher. Ονομάζομαι Τόνι και… ήμουν αλκοολικός.