Kουλτούρα του μαχαιριού! Αρθρο του Άρη Ασβεστά που τσακίζει κόκκαλα

Ο Άρης Ασβεστάς σημειώνει σε άρθρο-καταγγελία στην ιστοσελίδα του ΣΠΟΡ FM ότι το τελευταίο οπαδικό φονικό στη Χαλκίδα πέρασε ήδη σε μεγάλο βαθμό ως «μια ακόμη είδηση» — χωρίς το σοκ, χωρίς την οργή και χωρίς τις διαρκείς δημόσιες συζητήσεις που απαιτεί ένα τέτοιο έγκλημα.

Στο κείμενό του ο δημοσιογράφος επισημαίνει την εμφανή μείωση της δημοσιότητας και της συλλογικής αντιδράσεως: λιγότερα πρωτοσέλιδα, λιγότερα αφιερώματα, λιγότερα ποστ και αντιδράσεις στα social media. Για τον Ασβεστά, αυτή η «αδυναμία να σοκαριστούμε ξανά» δεν είναι τυχαία. Αντιθέτως, είναι η απόδειξη ότι οι δολοφονίες με οπαδικά κίνητρα έχουν γίνει «καθημερινότητα».

Το άρθρο δεν μένει σε στατιστικές. Περιγράφει μια κοινωνική μετάλλαξη: την κουλτούρα του μαχαιριού που κυριαρχεί στις συμπλοκές, τη διάχυτη βία που αντικαθιστά το παλιότερο «ξυλοδαρμό» και τις μπουνιές, και τον εύκολο, σχεδόν τελετουργικό, τρόπο με τον οποίο νέα και μικρότερης ηλικίας άτομα εμπλέκονται πλέον σε τέτοιες πράξεις.

Ο Ασβεστάς καταγγέλλει την ευρύτερη ευθύνη:
• γονείς που δεν μιλούν, δεν καθοδηγούν και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του ρόλου τους·
• συλλογικές ομάδες και σύνδεσμοι που παρέχουν «ανήλικη αγκαλιά» σε αδύναμους χαρακτήρες·
• επαγγελματικά και οικονομικά δίκτυα που ενορχηστρώνουν και χρηματοδοτούν ακροτήτες·
• πολιτικοί, θεσμοί, αστυνομία και δικαιοσύνη που πολλές φορές κοιτούν ή αργούν να αντιδράσουν.

Κάπου ανάμεσα στις προτάσεις του διαγράφεται και η απελπισία: η φράση «ας είναι ο τελευταίος» έχει χάσει το νόημά της, καθώς πάντα έρχεται «ο επόμενος». Ο Ασβεστάς προειδοποιεί ότι αν δεν αλλάξει τίποτα ριζικά, σύντομα ούτε καν θα ανοίγουμε τις ειδήσεις. Θα διαβάζουμε τίτλο, θα λέμε «κοίτα πάλι» και θα προχωράμε.

Το άρθρο λειτουργεί ως καλειδοσκόπιο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας: έλλειψη πρόληψης, κουλτούρα βίας, θεσμική αδράνεια και, τελικά, η συνηθισμένη τραγωδία που μετατρέπεται σε νούμερο. Είναι μια πρόσκληση για ξύπνημα. Ή, αν δεν γίνει δεκτή, μια αποσαφήνιση της κατάστασης: η βία θα συνεχίσει να παράγει θύματα — και εμείς θα μαθαίνουμε να τη συνηθίζουμε.