Το (κερδισμένο) στοίχημα που δεν έχει ακόμη πληρωθεί…

 Οι 60άρηδες του σήμερα αποκλείεται να μην θυμούνται το τι εκπροσώπησε, για εκείνη την Αργεντινή η ιδιαίτερα, ανήσυχη και υπερβολικά πολιτικοποιημένη φυσιογνωμία του Ταραντίνι.

 Του αριστερού μπακ και μετά φουλ- μπακ χαφ της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του ’78, που ονειρευόταν να μοιάσει στον Γερμανό Μπράιτνερ, όχι μόνο ποδοσφαιρικά ή φατσικά, αλλά κυρίως για τα «Μαοϊκά» του πιστεύω. Ενός ανθρώπου, αλλά κι ενός παίκτη «sui generis» που κατάφερε να λατρευτεί τόσο από τους οπαδούς της Μπόκα Τζούνιορς όσο, ύστερα και από εκείνους της Ρίβερ Πλέιτ.

 Ο Ταραντίνι, λοιπόν, μαζί με τον ομοσπονδιακό τεχνικό Λουίς Σεζάρ «Φλάκο» Μενότι, που ουδέποτε είχε κρύψει τη συμπάθειά του για τον Τσε Γκεβάρα, τους Φιλιόλ, Λούκουε, Κέμπες, Πασαρέλα, Αρντίλες, Μπερτόνι ή Γκαγιέγκο είχαν οραματιστεί τη δημιουργία ενός «παράλληλου σύμπαντος» απόλυτα πεπεισμένοι ότι όντας αναγνωρίσιμοι ποδοσφαιριστές θα είχαν ένα είδος ασυλίας ως προς την ελευθερία του λόγου ή των όποιων πράξεών τους.

 Γεννήθηκαν όμως τη λάθος εποχή. Και σ’ ένα ακόμη περισσότερο λάθος μέρος αφού, και για τους μετέπειτα Ιστορικούς η «Junta Militar», η στρατιωτική χούντα του αιμοβόρου δικτάτορα Χόρχε Βιντέλα που «κυβέρνησε» την Αργεντινή από το ’76 έως το ’83 θεωρήθηκε η χειρότερη, σκληρότερη, αλλά και η πλέον απάνθρωπη «Τυραννία» ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής.

 Τα πιστεύω του ήταν απλά και ξεκάθαρα: «Πρώτα θα εξαφανίσουμε από προσώπου γης τους διαφωνούντες, μετά τους συνεργάτες τους, μετά τους συμπαθούντες τους και τους αδιάφορους και για το τέλος θ’ αφήσουμε τους αναποφάσιστους» έλεγε σ’ ένα από τα πρωτοφανή παραληρήματά του την ώρα που προσπαθούσε, μέσω του ποδοσφαίρου να κρύψει τις θηριωδίες του.

 Επί ημερών Βιντέλα αποκαλύφθηκαν 340 κέντρα βασανιστηρίων, επιβεβαιώθηκαν 2.300 θάνατοι «διαφωνούντων», αλλά και περισσότερων από 30.000 «Desaparecidos» -εξαφανισμένων. Που αφού ναρκώνονταν και βασανίζονταν με «picana», μία ηλεκτροφόρα συσκευή που χρησιμοποιείται από τους κτηνοτρόφους για τον έλεγχο των ζωών τους, φορτώνονταν στις λεγόμενες «πτήσεις του θανάτου» και μετά πετάγονταν στον ωκεανό.

 Ακόμη και σήμερα χιλιάδες μανάδες και συγγενείς συγκεντρώνονται, δυστυχώς μάταια στην εμβληματική «Plaza de Mayo» ένα, με δύο χιλιόμετρα μακριά από το «Monumental» του Μπουένος Άιρες όπου στις 25 Ιουνίου του ’78 η Αργεντινή νίκησε 3-1, στην παράταση την Ολλανδία κατακτώντας ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα Μουντιάλ όλων των εποχών.      

 Μία υποτίθεται, ποδοσφαιρική γιορτή που «μαγειρευόταν» ήδη ενάμιση χρόνο σ’ ένα κλίμα τρομοκρατίας, πρωτοφανούς ύφεσης, αλλά και αβεβαιότητας για τις ομάδες που είχαν αρχικά προβληματιστεί να μποϊκοτάρουν ή όχι τη διοργάνωση.

 Μόνο δύο ποδοσφαιριστές είχαν τελικά αρνηθεί να λάβουν μέρος στο τσίρκο του Βιντέλα: ο Ολλανδός, Γιόχαν Κρόιφ που επισήμως φοβήθηκε απόπειρα εναντίον του, με νωπή ακόμη την εισβολή αγνώστων στο σπίτι του στη Βαρκελώνη. Και ο Αργεντινός, Χόρχε Καρασκόσα, αρχηγός πριν αναλάβει το περιβραχιόνιο ο Πασαρέλα που έμενε ακριβώς απέναντι από την «Esma» («Escuela Mecanica de la Armada»), το περιβόητο και μεγαλύτερο κέντρο βασανιστηρίων της χώρας.

 «Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μ’ αυτό το Μουντιάλ γιατί η ζωή ή ο θάνατος δεν έχουν καμία σχέση μ’ ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι», είχε πει με εξωφρενικό και ζηλευτό θάρρος υποστηρίζοντας την απόφασή του να μην αγωνιστεί για ιδεώδη που δεν πίστευε.

 Άπαντες, συμπαίκτες και μη συμφωνούσαν μαζί του, δεν είχαν όμως όλοι την πολυτέλεια ενός «plan b» ή την… αυτοκτονική τάση να πουν κατάματα τι ακριβώς σκέφτονταν. Και έτσι, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία ή όπως μπορούσαν κάποιοι απ’ αυτούς έβρισκαν τον τρόπο να εκδηλώσουν την όποια απέχθειά τους προς το καθεστώς.

 Όπως ο Ταραντίνι, που όταν κατέβηκε ο Βιντέλα στ’ αποδυτήρια να συγχαρεί τους νέους παγκόσμιους πρωταθλητές δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά να πιάσει, πρώτα τα γεννητικά του όργανα και μετά να δώσει το χέρι του στον «Στρατηγό». Είχε βάλει και στοίχημα με τον Πασαρέλα, αλλά 70χρονος πλέον, ακόμη περιμένει εκείνα τα 1000 δολάρια…